W Kościele Ewangelickim charakterystycznym elementem związanym z adwentem, stał się wieniec adwentowy. Jego historia wiąże się z postacią ewangelickiego księdza Johanna Hinricha Wicherna, który podczas adwentu w roku 1839 roku do wystroju świetlicy domu dla sierot dodał koło od wozu, na którym zapalił przymocowaną do niego pierwszą świecę.
Inkarnacja, czyli wcielenie Bożego Syna – Jezusa Chrystusa poprzedzało wielowiekowy czas oczekiwania. Zanim doszło do wydarzeń, które przypominamy sobie każdego roku podczas Świąt Bożego Narodzenia, prorocy przekazywali słowa Boga, zapowiadające przyjście Mesjasza, który Zbawi ludzkość. Czas ten nazwany został adwentem, od łacińskiego słowa adventus – czyli przyjście. W starożytności adwent oznaczał wstąpienie władcy na tron lub przybycie bóstwa do świątyni. Chrześcijanie używają terminu adwent zarówno do opisania przyjścia Chrystusa na ziemię poprzez narodzenie z Marii Panny oraz na określenie powtórnego przyjścia Chrystusa, czyli paruzji, jednak tym razem w Jego majestacie i chwale.
Pierwszy adwent symbolicznie przeżywamy podczas czterech tygodni adwentu, który w tym roku rozpoczęliśmy w niedzielę 29. listopada – rozpoczynając tym samym nowy rok kościelny – nowy etap naszej chrześcijańskiej wędrówki śladami Chrystusa. W różnych częściach świata akcentowane są inne aspekty adwentu – radość z powtórnego przyjścia Chrystusa lub pokuta i nawrócenie i w ten sposób przygotowanie się na przyjście Zbawiciela.
W liturgii Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego myśl adwentowa obecna jest podczas nabożeństwa z Sakramentem Komunii Świętej.
Podczas liturgii wstępnej po Kyrie zamiast Chwała na wysokościach Bogu, ksiądz intonuje hymn Benedictus: Błogosławiony niech będzie Pan, iż nawiedził i odkupił lud swój, natomiast zbór odpowiada słowami pieśni adwentowej:
Prostujmy swoje drogi, Adwentu nadszedł czas,
Bóg daje pokój błogi, Bóg Chrystus wzywa nas
I mówi: Idę już. Przyjdź, Panie, przyjdź wołamy.
Otwarte już serc bramy, w nich dary swoje złóż.
Przed modlitwą Ojcze Nasz ksiądz odmawia kolektę, którą kończy słowami: Na Jego [Chrystusa] powtórne przyjście czekamy i wraz z całym Kościołem wołamy: Przyjdź rychło, Panie." Zbór odpowiada: „Przyjdź, Panie Jezu”.
Również w modlitwie po Słowach Ustanowienia Wieczerzy Pańskiej, podkreślany jest adwent: Wspominając zbawczą śmierć i mękę naszego Pana Jezusa Chrystusa, Jego Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie oczekujemy na Jego przyjście w chwale. Teksty tych modlitw podkreślają, że Kościół, szczególnie podczas Dziękczynienia, czyli Eucharystii, z utęsknieniem wypatruje swojego Pana aż przyjdzie w chwale.
W czasie adwentu odprawiane są w parafiach ewangelickich tygodniowe nabożeństwa adwentowe. Odbywają się również kiermasze dobroczynne, a także wspólne spotkania parafian, zwane potocznie adwentówkami. Podczas nich, prócz wspólnego posiłku – agapy, śpiewane są pieśni adwentowe i bożonarodzeniowe. Barwą liturgiczną jest fiolet.
W kościele charakterystycznym elementem związanym z adwentem, stał się wieniec adwentowy. Dziś obecny nie tylko w kościołach i domach ewangelików, ale również w większości katolickich świątyń. Jego historia wiąże się z postacią ewangelickiego księdza Johanna Hinricha Wicherna, nauczyciela i pastora w założonym przez siebie w Hamburgu domu dla sierot. W czasach dużej biedy i niedostatku, chcąc umilić podopiecznym oczekiwanie na Boże Narodzenie, podczas adwentu w roku 1839 roku do wystroju świetlicy dodał koło od wozu, na którym zapalił przymocowaną do niego pierwszą świecę. I tak każdego dnia, w czasie modlitwy zapalono kolejne. Cztery większe oznaczały niedziele, a pomiędzy nimi ustawionych było dwadzieścia mniejszych świec, na każdy zwykły dzień. Powstał swoisty kalendarz adwentowy, który dziś możemy znaleźć w sklepach w formie słodkich kalendarzyków z 24. okienkami, które otwieramy każdego dnia grudnia. Do samego koła zaś po kilku latach dołożono zielone gałązki igliwia, tworząc wieniec, znamy nam do dziś.
Podczas kolejnych niedziel zapalamy kolejne świece, czekając na Boże Narodzenie, na przeżywany przez nas cud narodzin naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa.
Ks. Dawid Banach
