Jak odnaleźć własną tożsamość we współczesnym świecie? Dramatyczna opowieść o Chince, która znudzona monotonią na prowincji rusza w poszukiwaniu szczęścia. Czy je odnajdzie?
Międzyszkolny Dyskusyjny Klub Filmowy „13” – projekcja filmu „Chinka”
Środa, 2.12.2015, godz. 18:00
Sala Kameralna SOK, ul. Papieża Jana Pawła II 5
Bilety: 10 złotych na www.bilety.soksuwalki.eu i w kasie SOK.
„CHINKA” (Francja, Niemcy, Wielka Brytania, 2009)
scenariusz i reżyseria: Xiaolu Guo
czas trwania: 99 minut
Lu Mei, młoda Chinka znudzona życiem w rodzinnej wiosce postanawia, wyjechać do najbliższego miasta, Chongqing. Tam życie nie okazuje się jednak wcale łatwiejsze.
Wkrótce po podjęciu pracy w fabryce zostaje wyrzucona i musi się zadowolić posadą w „salonie fryzjerskim”. Zakochuje się w poznanym tam Spikey’u, płatnym zabójcy na usługach miejscowej mafii, ale nie będzie z nim długo. Wkrótce Lu Mei wyjedzie do Londynu, gdzie małżeństwo może zapewnić jej spokojne życie. Czy Mei wystarczy monotonność dnia codziennego?
W czasie swej podróży Chinka z zapadłej prowincji porusza się w mieszaninie kultur XXI wieku. Film pokazuje, jak ludzie, style życia, towary i muzyka w dzisiejszym świecie przekraczają granice między krajami i kontynentami.
Media o filmie:
Film opowiada o doświadczeniach i doli dziewczyny, o kondycji i jej duszy. W krajach dostatku nie mówi się o duszy. Nie ma duszy szwajcarskiej, choć istnieje literatura Friedricha Durrenmatta i Maxa Frisha. Ale mówi się o duszy polskiej i rosyjskiej. Tam gdzie bieda, tam jest dusza. Czy istnieje dusza chińska, a w szczególności dusza Chinki, kobiety, która zawsze była przedmiotem, choć bywała nawet wszechmocną władczynią, jak ostatnia cesarzowa Cixi, za młodu Orchidea? Jej dusza mieściła się nie w sercu, a w głowie i w majtkach. Ale my, cudzoziemcy, nazywani przez Chinki „Długimi Nosami”, cóż możemy wiedzieć o Różowych Wisienkach? Wiemy tyle, ile same zechcą nam powiedzieć. (Przeczytaj całą recenzję na: www.polityka.pl)
KOLEJNY FILM W DYSKUSYJNYM KLUBIE FILMOWY „13” (październik – grudzień 2015)
16.12
„Nawet deszcz”, reż. Icíar Bollaín
Uważany przez wielu za najlepszy hiszpański film 2010 roku „Nawet deszcz”, to widowiskowa produkcja w gwiazdorskiej obsadzie (Gael García Bernal, Luis Tosar), napisana przez Paula Laverty’ego, scenarzystę filmów Kena Loacha, z muzyką Alberta Iglesiasa, na stałe współpracującego z Pedro Almodovarem. Na czele ekipy stanęła kobieta – hiszpańska reżyserka Icíar Bollaín („Moimi oczami”, „Mataharis”). Sebastian – reżyser idealista – i Costa, jego producent, realizują w Boliwii film o przybyciu Kolumba do Ameryki. Pragną ukazać wielkiego odkrywcę w sposób daleki od wyidealizowanej wersji szkolnych podręczników – na ekranie żądni złota Kolumb i jego świta brutalnie rozprawiają się z Indianami. Realizacja filmu idzie wyśmienicie do momentu, gdy w okolicy wybucha tzw. wojna o wodę, wywołana prywatyzacją wodociągów. Szybko okazuje się, że pomimo upływu 500 lat konkwista trwa nadal. Kiedyś wyzyskiwani przez konkwistadorów, dziś boliwijscy Indianie stają się ofiarami chciwych polityków i międzynarodowych korporacji. Rozpoczyna się podwójna walka rdzennych mieszkańców Boliwii z najeźdźcami z Zachodu – w filmie i w rzeczywistości. Costa i Sebastian staną przed trudną decyzją, czy są gotowi zrobić film za wszelką cenę, nawet kosztem indiańskich współpracowników i własnych ideałów.
