Mikołajkowy Maraton Taneczny

Sześć roztańczonych godzin, sześcioro instruktorów-mistrzów kroków do muzyki i aż 10 tańców. Mikołajkowy Maraton Taneczny rozpali 9 grudnia parkiety w salach tanecznych Suwalskiego Ośrodka Kultury. Do tańca zapraszają: Katarzyna Agafonow, Kinga Kobiela, Ewa Niedźwiecka, Iryna Popova, Emil Kulbacki i Mihaił Nikolov.

Mikołajkowy Maraton Taneczny
Sobota, 9.12.2017, godz. 18:00-24:00
Sale taneczne SOK, ul. Jana Pawła II 5

bilety: 30 zł KUP TERAZ >>> lub w kasie SOK

Program:

18:00-19:00 swing (Irina Popova), tańce suwalskie (Kinga Kobiela)
19:15-20:15 broadway (Irina Popova), tango argentyńskie (Mihaił Nikolov)
20:30-21:30 kizomba (Mihaił Nikolov), salsa (Katarzyna Agafonow)
21:45-22:45 taniec nowoczesny (Ewa Niedźwiecka), jive (Emil Kulbacki)
23:00-24:00 walc angielski (Emil Kulbacki), bachata (Katarzyna Agafonow)

Swing i broadway dance

Instruktor: Iryna Popova

Swing – styl tańca towarzyskiego pochodzący ze Stanów Zjednoczonych, tańczony do muzyki jazzowej. Żywiołowy i nieokiełznany. Połączenie boogie woogie z rock and rollem.

Broadway – styl wywodzący się z amerykańskiego tańca scenicznego, którego podstawą jest taniec jazzowy. Brodway Jazz jest techniką niezwykle widowiskową, gdyż łączy w sobie wiele elementów tanecznych, zabiegów aktorskich i komicznych. Ten styl wyraża najróżniejsze uczucia – radość, euforię, gniew, miłość itd.

Tańce suwalskie

Instruktor: Kinga Kobiela

Tańce suwalskie – Unikalny charakter tańców naszego regionu zawdzięczamy tańcom plebejskim, tańczonym między innymi na weselach i zabawach. Suwalszczyzna jest odrębnym obszarem etnokulturowym, wyraźnie odróżniającym się od wszystkich sąsiednich regionów. Na tańce składały się elementy tradycji różnych mniejszości religijnych i narodowych. Podczas Maratonu Tanecznego będzie okazja zatańczyć kapelus (taniec pochodzący z kultury żydowskiej, mocno zakorzenionej w XIX-wiecznych Suwałkach) oraz krakowiaka suwalskiego (popularny taniec w okresie międzywojennym).

Salsa i bachata

Instruktor: Katrzyna Agafonow

Bachata – taniec rodem z Dominikany nierozerwalnie związany z romantyczno-melancholijną muzyką o tej samej nazwie, która rozpoznawalna jest dzięki charakterystycznym gitarowym i perkusyjnym partiom. Bachata jako taniec powszechnie kojarzona jest z namiętnością, a tym, co wyróżnia ją spośród innych tańców, jest charakterystyczny zmysłowy ruch bioder oraz bliskość partnera i partnerki.

Salsa – po hiszpańsku oznacza sos lub smak, ale w kontekście tańca polskim odpowiednikiem tego słowa jest ,,styl”. Początkowo salsą nazywano wiele rozmaitych stylów muzycznych (Guajira, Mambo, Cha Cha Cha, Son Montuno, Changui, Charanga). Budziło to pewne kontrowersje wśród muzyków (słynne stwierdzenie Tito Puente, który powiedział: „Gram mambo, a nie sos”). Z czasem kontrowersje ucichły i uznano, że termin ten doskonale oddaje eklektyczny charakter zarówno muzyki jak i tańca. Salsa jest w odróżnieniu od większości tańców towarzyskich tańczona w miejscu, czyli tańcząca para nie przemieszcza się zbytnio po parkiecie, a obroty wykonywane są w miejscu.

Taniec nowoczesny

Instruktor: Ewa Niedźwiecka

Pierwsze style charakterystyczne dla tego rodzaju tańca; new style, jazz, hip-hop, breakdance, disco dance, street jazz, modern jazz oraz dancehall pojawiły się w latach 50-tych XX wieku. Taniec nowoczesny szczególnie upodobała sobie młodzież, gdyż taki taniec pozwala pokazać emocje, zaakcentować swój styl życia, a nawet wyrazić pokoleniowy bunt.

Tango argentyńskie i kizomba

Instruktor: Mihaił Nikolov

Tango argentyńskie – w swojej prymitywnej wersji tango pojawiło się pod koniec XVIII wieku. Początkowo było uważane za taniec podrzędny – uliczny i wyuzdany. Tańczono je w ubogich lokalach, a zwłaszcza – w domach publicznych. Z czasem jednak jego popularność rosła, zwłaszcza gdy na początku XIX wieku pojawił się najbardziej znany styl tego tańca – tango argentyńskie. W okresie międzywojennym protestowano przeciwko erotycznemu zabarwieniu tanga. W prasie pisano, że to taniec nieprzyzwoity, negatywnie wypowiadał się o nim papież, a cesarz niemiecki zabraniał go tańczyć na swoich salonach. Nie dało się już jednak powstrzymać tłumów, które zakochały się w tangu. Po okresie chwilowego regresu, od lat 80. XX wieku tango przeżywa swój renesans, nie tylko w Argentynie.

Kizomba – to taniec oraz gatunek muzyki, który wywodzi się z Angoli oraz Wysp Zielonego Przylądka. Kroki nie są skomplikowane. Postawa i prowadzenie w kizombie nawiązuje nieco do tanga: tors jest stabilny, a taniec płynny. Partnerzy tańczą w zmysłowy, ale delikatny sposób. Ich głowy się stykają. Mężczyzna wciela się w rolę przewodnika, opiekuna. Kobieta natomiast poddaje się prowadzeniu.

Jive i walc angielski

Instruktor: Emil Kulbacki

Walc angielski – taniec pochodzi z Anglii i po raz pierwszy został wykonany około roku 1910 w Londynie. Jest tańcem swingowym, metronometrycznym i wirowym. Na początku pierwszego uderzenia tańczy się płasko, pod koniec zaczyna się akcja unoszenia. W drugim kroku kontynuuje się unoszenie, zaś pod koniec trzeciego opada. Walc angielski jest tańczony w kontakcie – ciała tancerzy stykają się od bioder aż do mostka partnerki.

Jive – jego prekursorem był jitterbug, czyli taniec pełen elementów akrobatycznych, np. przerzucanie partnerek przez barki. Jitterbug został przywieziony do Europy w latach 40-tych przez amerykańskich żołnierzy i gdy pojawił się w londyńskich lokalach wywoływał różne odczucia – od euforii do przerażenia. Konserwatywni Anglicy zmodyfikowali jitterbug, pozbawiając go wszelkich elementów akrobatycznych. Tak narodził się jive. Wymaga od tancerzy świetnej kondycji i sprawności. Zawiera elementy swingowe, oparte na podskokach, a także tzw. kicks & flicks. Najbardziej charakterystycznymi elementami w tym tańcu są tzw. szybkie „kicki” i elastyczne akcje jazzowe.