W przypadające 14 września święto Podwyższenia Krzyża Pańskiego, od lat na uliczkach osiedla Północ, w części należącej do parafii Matki Bożej Miłosierdzia, odprawiane jest nabożeństwo Drogi Krzyżowej. W tegorocznym udział wzięło niemal 500 parafian.
Kilkumetrowej wysokości krzyż, oświetlany harcerskimi pochodniami, nieśli parafianie, członkowie stowarzyszeń i kółek działających przy parafii i sami księża – Salezjanie Księdza Bosko pracujący w parafii MBM. Rozważania przygotował ks. Jacek Adler.
- Czy ja nie jestem gwoździem, którym Jezusa przybito do krzyża? – pytał kapłan przy 11. (z 14) stacji „Jezus przybity do krzyża”. I odpowiadał słowami pieśni: To nie gwoździe Cię przybiły, lecz mój grzech. To nie ludzie Cię zdradzili, lecz mój grzech...”. Krzyż to symbol cierpienia, ale też zbawienia, które „przyszło przez krzyż” i „miłości nauka”.
Historia święta Podwyższenia Krzyża Pańskiego sięga IV w. i św. Heleny, matki cesarza Konstantyna, na której polecenie odnaleziono w Jerozolimie drzewo krzyża, na którym męczeńską śmierć poniósł Jezus Chrystus. Działo się to 14 września 326 r., w trakcie pielgrzymki św. Heleny do Ziemi Świętej. W 628 roku cesarz bizantyjski Herakliusz pokonał Persów i odzyskał, utracone 14 lat wcześniej święte relikwie. Cesarz sam wniósł je uroczyście do Jerozolimy wchodząc do miasta przez Bramę Złotą. Jak mówi legenda, cesarz ubrany w drogocenne szaty nie mógł udźwignąć Krzyża aby wejść do miasta. Dopiero kiedy za poradą biskupa Jerozolimy Zachariasza zdjął bogaty strój, idąc boso wniósł Krzyż aż do odbudowywanej po zniszczeniu Bazyliki.
Figura świętej Heleny z Krzyżem znajduje się m.in. na fasadzie katedry w Wilnie.
Tekst i fot. Aleksandra Bieryło
