To już pewne. Gmina Bakałarzewo „pod mostem” energetycznym

Peterka

W czasach socjalizmu opozycja wmawiała nam, że w upragnionej demokracji najważniejsza jest jednostka a nie większość , bo więksZość składa się z jednostek. Wychodzi na to, że władza wykonuje wyłącznie polecenia GÓRY mając w głębokim... poważaniu jednostkę, a tym samym interes obywateli. Linie energetyczne, wiatraki, biogazownie, składowiska odpadów - niech starosta, wojewoda, czy prezydent zafundują je sobie na swoich działkach i niech żyją z nimi do końca życia... Jedna wielka korupcja a demokracja to oszustwo.

zen

mapka informacyjna o przebiegu linii w Bakałarzewie w linii prostej od Chmielówki do Nieszk-długość odcinka 9 km a wojewoda dogadał się z Eltelem i mamy 19 km.To jest niegospodarność PSL-owskiego wojewody.Wstyd

Wspólnota

W sprawie mostu elektroenergetycznego Polska-Litwa wpłynęła skarga do Komitetu Zgodności Konwencji z Aarhus Organizacji Narodów Zjednoczonych. Informacja prasowa Stowarzyszenia „Wspólnota Rudaminy”. Po wcześniejszym wyczerpaniu wszelkich możliwości obrony interesu publicznego na Litwie, pod koniec 2013 r. Wspólnota Rudaminy zwróciła się o pomoc do Komitetu Zgodności Konwencji z Aarhus i złożyła skargę na działania struktur władz litewskich i firm z branży elektroenergetycznej. Urzędnicy i sądy litewskie nie dostrzegli problemu w tym, że potężny most elektroenergetyczny Polska-Litwa (LitPol Link) zastał zaprojektowany bez rozważenia dostępnych rozwiązań alternatywnych – zarówno technologicznych, jak i lokalizacyjnych. Zabrakło także konsultacji społecznych na etapie planowania wstępnego. Co więcej, po włączeniu się Wspólnoty oraz właścicieli kilku gospodarstw prywatnych w celu aktywnej obrony własnych praw, zetknęli się oni z silnymi naciskami ze strony funkcjonariuszy Departamentu Bezpieczeństwa Narodowego i otoczenia biznesowego. Działania te utwierdziły tylko protestujących, że na Litwie nie są przestrzegane przyjęte przez nią zobowiązania międzynarodowe dotyczące gwarancji praw człowieka do czystego i bezpiecznego środowiska. Pod koniec czerwca 2014 r. Wspólnota otrzymała potwierdzenie z Komitetu Zgodności Konwencji z Aarhus, że będzie prowadzone postępowanie w celu wyjaśnienia, czy władze litewskie i przedsiębiorstwa sektora energetycznego działają zgodnie z prawem wdzierając się do gospodarstw domowych i niepowtarzalnego kompleksu przyrodniczego południowo-zachodniej Litwy. Powyżej zdjęcie przedstawiające naturalne siedziby żółwia błotnego i innych gatunków chronionych po inwazji energetyków. Zdjęcie Stowarzyszenia „Wspólnota Rudaminy”. Zgodnie z Konstytucją Republiki Litewskiej, ratyfikowane konwencje międzynarodowe posiadają moc ustawy i w związku z tym ich postanowienia powinny być stosowane bezpośrednio, niezależnie od aktów prawnych niższego stopnia. W opinii prawników niniejsza zasada nie jest przestrzegana w przypadku Konwencji z Aarhus. Według mecenas Ramunė Ramanauskienė, która reprezentuje Wspólnotę, podczas realizacji projektu mostu energetycznego Konwencja z Aarhus została wielokrotnie rażąco naruszona. Ówczesny minister energetyki Arvydas Sekmokas podjął decyzje w sprawie infrastruktury przesyłowej energii elektrycznej o charakterze technologicznym bez przeprowadzenia obowiązkowych konsultacji społecznych. Procedury związane z planowaniem inwestycji i jej oddziaływaniem na środowisko organizowały i prowadziły spółki Lietuvos Energija, LITGRID, LitPol Link oraz Sweco Lietuva. Poszczególne etapy planowania powinny kończyć się konsultacjami społecznymi. Z dostępnych protokołów wynika, że strona społeczna w ogóle nie uczestniczyła w tzw. konsultacjach. Wspólnota i zaangażowani przez nią eksperci ujawnili istotne błędy w ocenie oddziaływania na środowisko. Między innymi odkryli kuriozalną „pomyłkę”. Pewne odcinki mostu elektroenergetycznego mogłyby być poprowadzone wzdłuż planowanej linii kolejowej Rail Baltica, tak jednak nie było. Specjaliści ze Sweco Lietuva twierdzili, że to nieistotna okoliczność. Tłumaczyli się przesłankami o rzekomym wydłużeniu trasy planowanej linii elektroenergetycznej. Ponadto przedstawiono nieprawdziwe dane o kosztach rozwiązania alternatywnego – kabla podziemnego. Naruszono w ten sposób postanowienie Konwencji z Aarhaus mówiące o obowiązku wyboru optymalnej technologii podczas budowy linii energetycznej na najwcześniejszym etapie poprzez konsultacje ze stroną społeczną. Regionalny Wydział Ochrony Środowiska w Alytus, który wydał zasadniczą decyzję w sprawie realizacji projektu, nie był w stanie przeprowadzić przejrzystej i bezstronnej ekspertyzy projektu. Pomimo wątpliwych działań i decyzji, Jaroslav Neverovič, dyrektor zarejestrowanej w Polsce spółki LitPol Link, objął tekę Ministra Energetyki Republiki Litewskiej. Wiosną 2014 r. biuro innej umowy międzynarodowej ratyfikowanej przez Litwę – Konwencji o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk – w piśmie adresowanym do Ministerstwa Środowiska zdecydowanie rekomendowało wstrzymanie budowy napowietrznej linii elektroenergetycznej i przeprowadzenie niezależnego badania w zakresie negatywnego oddziaływania w strefie inwestycji na zaobserwowane w rejonie Lazdijai i objęte wspomnianą Konwencją gatunki chronione zwierząt oraz rezerwat biosfery Žuvintas. Dr Ramūnas Valiokas (członek Wspólnoty Rudamina) wyraził zdziwienie, że zamiast realizacji wspomnianej rekomendacji, instytucje Republiki Litewskiej zaczęły wywierać jeszcze większy nacisk na protestujących. Właściciele nieruchomości, przez które ma przebiegać most energetyczny, są „zapraszani” na spotkania z funkcjonariuszami Służby Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Rūta Cimakauskienė, przewodnicząca Wspólnoty Rudamina, zapewniła, że wszelkie naruszenia praw człowieka i środowiska, których podejmują się struktury władzy i biznesu są bardzo dokładnie rejestrowane, a szczegółowe raporty są wysyłane do organizacji międzynarodowych, w tym do Komisji Europejskiej. Rola tej ostatniej w projekcie mostu energetycznego Polska-Litwa jest niejasna. Z jednej strony Komisja deklaruje przykładanie szczególnej wagi do przejrzystości wielkich projektów energetycznych. Z drugiej zaś strony nie podejmuje ona żądnych środków zapobiegawczych w celu przeciwdziałania potężnym nadużyciom władz krajowych i lokalnych.